“Ben duygularımı anlatmak, ona ihtiyacım olduğunu söylemek istemiyorum sonuçta ben yetişkin bir insanım ve birine ihtiyacım olduğu fikri aciz hissettiriyor”

Kaçımız karşıdaki kişinin ilgisini, desteğini istediğimizi söylemeye çekiniyoruz? Ya da soruyu tersten soralım; kaçımız bunu söylemeye çekinmiyoruz?

Yetişkinlik; bireyin kendi ihtiyaçlarını karşılayabilmesinden, sorumluluk alabilmesinden geçer. Peki destek görme ihtiyacımızı fark etmek ve bunu karşımızdakilerle paylaşmak da yetişkin birinin yapacağı bir şey değil midir? Burada kastedilen her adımı başka birinin desteğiyle atmak, yaşamsal kararları birine bağımlı şekilde vermek değildir. Ancak aynı şekilde kendini yalıtma, yalnızlaştırma ile kendi kendine yetebilmek de birbirinden farklı şeylerdir.

Bireyler çevrelerindeki insanlarla belli bir sosyal ağ içerisinde yaşarken onların ilgi ve desteklerine ihtiyaç duyabilirler. Bunu hissetmek aciziyet değil aksine bireysel farkındalıktır. Aynı şekilde fark ettiğimiz ihtiyacı dile getirmek de bizi zayıf ve düşkün biri yapmaz. Bunu yetişkin bireyin kendi ihtiyacının karşılanması adına harekete geçmesi olarak görmek daha doğrudur. Böylece beklenen destek ve ilgi ile yola devam etmek bizi ruhsal anlamda oldukça olumlu şekilde etkileyecektir.